4' διάβασμα
© Κ. Λ.
(από την ενότητα "ενδοχώρα")
Ένα πρωί, ο Σεν-Λου μου ομολόγησε ότι είχε γράψει στη γιαγιά μου πληροφορώντας την για τα νέα μου, προτείνοντας, ότι εφόσον υπήρχε τηλεφωνική σύνδεση μεταξύ Παρισιού και Ντονσιέρ, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει για να μου μιλήσει. Εν ολίγοις, εκείνη ακριβώς τη μέρα επρόκειτο να μου τηλεφωνήσει, και με συμβούλεψε να είμαι στο ταχυδρομείο σε περίπου ένα τέταρτο πριν τις τέσσερις. Η χρήση του τηλεφώνου τότε δεν ήταν τόσο διαδεδομένη όσο είναι σήμερα. Και όμως, η συνήθεια, απαιτεί τόσο λίγο χρόνο για να αφαιρέσει το μυστήριο από τις ιερές δυνάμεις με τις οποίες είμαστε σε επαφή, έτσι καθώς δεν συνδέθηκα αμέσως, η μόνη σκέψη στο μυαλό μου ήταν ότι ήταν πολύ αργό, αρκετά δύστροπο, και σχεδόν ήμουν έτοιμος να διαμαρτυρηθώ.
Όπως όλοι μας σήμερα δεν βρήκα, αρκετά γρήγορα για τα γούστα μου, μέσα στις απότομες αλλαγές του, την αξιοθαύμαστη νεράιδα για την οποία μερικές στιγμές είναι αρκετές για να φέρει μπροστά μας, αόρατο αλλά παρόν, το πρόσωπο στο οποίο θέλαμε να μιλήσουμε, και το οποίο, ενώ ακόμα κάθεται στο τραπέζι του, στην πόλη στην οποία ζει (στην περίπτωση της γιαγιάς μου, στο Παρίσι), κάτω από έναν άλλο ουρανό από τον δικό μας, σε καιρικές συνθήκες που δεν είναι απαραιτήτως ίδιες, εν μέσω περιστάσεων και ανησυχιών για τις οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα, αλλά για τις οποίες πρόκειται να μας ενημερώσει, θα βρεθεί ξαφνικά μεταφερμένος εκατοντάδες μίλια (αυτός και όλο η ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει) κοντά στο αυτί μας, ακριβώς τη στιγμή που η ιδιοτροπία μας το απαίτησε.
Και είμαστε σαν το πρόσωπο στο παραμύθι, στο οποίο ο μάγος, μόλις πει το ξόρκι, κάνει να εμφανίζεται με υπερφυσική σαφήνεια η γιαγιά του ή η μνηστή του ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο, κλαίγοντας, μαζεύοντας λουλούδια, αρκετά κοντά στον θεατή αλλά και τόσο μακριά, στον τόπο όπου αυτή τη στιγμή πραγματικά βρίσκεται. Χρειαζόμαστε μόνο, έτσι ώστε το θαύμα να επιτευχθεί, να εφαρμόσουμε τα χείλη μας στο μαγικό στόμιο και να επικαλεστούμε — περιστασιακά για περισσότερο από ό, τι μας φαίνεται απαραίτητο, παραδέχομαι — τις ακοίμητες παρθένους, τις φωνές των οποίων ακούμε κάθε μέρα χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε τα πρόσωπά τους, και που είναι οι φρουροί άγγελοι μας στο σκοτεινό βασίλειο του σκότους των οποίων τις πύλες φυλάνε με απαράμιλλο ζήλο. Οι Πανίσχυρες, με την παρέμβαση των οποίων οι απόντες έρχονται δίπλα μας, χωρίς να μας επιτρέπεται να τους αντικρίσουμε. Οι Δαναΐδες του Αόρατου, των οποίων ο πίθος των ήχων συνεχώς αδειάζει, γεμίζει, μεταδίδει.
Οι ειρωνικές Μαινάδες, που καθώς εμείς μουρμουρίζουμε κάτι εμπιστευτικό σε ένα φίλο, με την ελπίδα ότι κανείς δεν ακούει, κραυγάζουν απάνθρωπα: "σας ακούω!". Οι πάντα αναστατωμένες υπηρέτριες του μυστηρίου, οι σκοτεινές ιέρειες του αόρατου, οι νεαρές τηλεφωνήτριες.
(απόσπασμα από το À la recherche du temps perdu/Le Côté de Guermantes σε μια μεταφραστική προσέγγιση του Κάππα Λάμδα)
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ΄οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση του παρόντος
(ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
© periopton.com
επιμέλεια-μετάφραση-απόδοση: Κάππα Λάμδα
