where art is always in focus

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Gallery. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Gallery. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
1.10.25

Βικτόρ Μπεράρ και Φρεντερίκ Μπουασονά στα ίχνη του Οδυσσέα: από τον μύθο στη φωτογραφία

4.45' διάβασμα



 

 

 

 

Ιθάκη, εσωτερικό του σπηλαίου των νυμφών
© Bibliothèque de Genève

Το 1912, ο Ελβετός φωτογράφος Φρεντ Μπουασονά*(1) επιβιβάζεται μαζί με τον Γάλλο γεωγράφο και ελληνιστή -μεταφραστή της Οδύσσειας, Βικτόρ Μπεράρ*(2), σε πλοίο με προορισμό το Γιβραλτάρ, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τυνησία. 

Στόχος τους: να βρουν τις τοποθεσίες που περιγράφει ο Όμηρος στην "Οδύσσειά" του. Ο Μπεράρ ερμηνεύει πράγματι το κείμενο του Ομήρου ως γεωγραφικό έγγραφο που επιτρέπει την αναδρομή στην εποχή των Φοινίκων ναυτικών, ενός λαού που προερχόταν από τον σημερινό Λίβανο, και χρησιμοποιεί τη φωτογραφία για να στηρίξει τη θεωρία του. Μέσω της έρευνάς τους, οι δύο ταξιδιώτες εκμεταλλεύονται την αντίθεση που υπάρχει στη φωτογραφία μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, για να αποκρυπτογραφήσουν την ιστορία στα μεσογειακά τοπία, τη μυθολογία στη δύναμη της φύσης. 

Η έρευνά τους παίζει με τα διαπερατά όρια μεταξύ επιστήμης, τέχνης και τεχνικής, χρησιμοποιώντας την ικανότητα της φωτογραφίας να παράγει μεταφορές και να μας συνδέει με το παρελθόν, ακόμα και το πιο φευγαλέο.
Ο Φρεντ Μπουασονά θα φέρει από αυτό το ταξίδι στη Μεσόγειο πάνω από 2000 λήψεις.


φωτογραφία του Βικτόρ Μπεράρ
© Bibliothèque de Genève
 
φωτογραφία του Φρεντ Μπουασονά
© Bibliothèque de Genève
 
Τζέρμπα, Αγκίρ (Μαρόκο)
© Bibliothèque de Genève

Ιθάκη, συγκομιδή ελιάς (Ελλάδα).
© Bibliothèque de Genève

ψαράς τόνου στη Μεσσήνη, 1912
© Bibliothèque de Genève

Διάσημος Ελληνιστής, ο Βικτόρ Μπεράρ αποφάσισε, στις αρχές του 20ού αιώνα, να αποκαταστήσει την φήμη των γραπτών του Ομήρου που τον είχαν τόσο γοητεύσει. Η θεωρία του, που επικρίθηκε έντονα εκείνη την εποχή, απεικονίζει τον Έλληνα ποιητή ως τον πρώτο γεωγράφο. Σύμφωνα με τον Μπεράρ, ο Όμηρος πραγματοποίησε μια λεπτομερή ιστορική και γεωγραφική τεκμηρίωση για να γράψει την Οδύσσεια. Προφανώς είχε μελετήσει εμβριθώς τις σημειώσεις Φοινίκων ναυτικών που διέσχιζαν τη Μεσόγειο, για να μεταγράψει όσο το δυνατόν πιστότερα τα μέρη του ταξιδιού του Οδυσσέα. 

Επειδή τα εν λόγω γραπτά είχαν χαθεί εδώ και αιώνες, αυτός που θα γινόταν γερουσιαστής το 1920 αποφάσισε να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ακολουθώντας τα ίχνη του συζύγου της Πηνελόπης, από το Γιβραλτάρ μέχρι τα Ιόνια νησιά. Γοητευμένος από το έργο του Βίκτωρα Μπεράρ και ιδιαίτερα από το βιβλίο του 'Οι Φοίνικες και η Οδύσσεια', που εκδόθηκε το 1902, ο Φρεντ Μπουασονά προσφέρει τις υπηρεσίες του στον γεωγράφο για να τεκμηριώσει φωτογραφικά το ταξίδι.



Θάλασσα από τη Σικελία μέχρι την Τύνιδα, 
κύματα και ασημένιες αντανακλάσεις
© Bibliothèque de Genève

Μεσσήνη, ψάρεμα ξιφία κοντά στη Σκύλλα (Ιταλία)
© Bibliothèque de Genève

Διαδρομή του Οδυσσέα, 
απόσπασμα από το βιβλίο του Βίκτωρα Μπεράρ "Οι Φοίνικες και η Οδύσσεια", 
Παρίσι, Α. Κολέν, 1903 
© Bibliothèque de Genève

Μεσσήνη, παραλία - Φάρο, Σκύλλα, 
νότια είσοδος του στενού, 1912
© Bibliothèque de Genève

πρόγραμμα Οδύσσεια - ιστιοφόρο στην Κεφαλονιά, 1907
© Bibliothèque de Genève

Οι δύο εξερευνητές φτάνουν πρώτα στον Βράχο του Γιβραλτάρ, όπου ελπίζουν να βρουν το νησί Ωγυγία και το Σπήλαιο της Καλυψούς. Κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης αναγνωριστικής αποστολής στο νησάκι Περσίλ, στα ανοικτά των ακτών του Μαρόκου, το δίδυμο ανακαλύπτει μια τεράστια σπηλιά που ταιριάζει με την περιγραφή του Ομήρου. Εξοπλισμένος με αρκετές φωτογραφικές μηχανές, ο Φρεντ Μπουασονά εξετάζει εξονυχιστικά τις παραμικρές λεπτομέρειες του τοπίου. Απαθανατίζει αυτό το βραχώδες νησί, τη σπηλιά του και τα πρόσωπα των κατοίκων του, οι οποίοι εκπλήσσονται βλέποντας μια τέτοια αποστολή να αποβιβάζεται εκεί. «Οι φωτογραφίες του Φρεντ Μπουασονά είναι τόσο τεκμηριωτικές, για να βοηθήσουν στον εντοπισμό ορισμένων τοποθεσιών ως τοποθεσίες στην Οδύσσεια, αλλά και υποκειμενικές: µας δίνουν μια άποψη του κόσμου, κάνοντάς μας να φανταστούμε τι είδαν οι αρχαίοι ναυτικοί εκείνη την εποχή», αναλύει η Εστέλ Σοχιέ, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα γεωγραφίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης και συγγραφέας του βιβλίου Φρεντ Μπουασονά και η Μεσόγειος. Μία φωτογραφική Οδύσσεια (εκδόσεις de La Martinière, 2020).

Για να αποτυπώσει όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες, ο Ελβετός φωτογράφος χρησιμοποιεί αρνητικά σε γυάλινες πλάκες – μια τεχνική που παράγει εικόνες υψηλής ποιότητας, αλλά είναι σημαντικά βαρύτερα και ογκωδέστερα σε σχέση με τη χρήση εύκαμπτων υλικών.
Στη συνέχεια, οι δύο άνδρες ακολουθούν τα ίχνη των γιγάντων Λαιστρυγόνων στο στενό του Μπονιφάτσιο καθώς και των Κυκλώπων στην ηφαιστειακή περιοχή των Φλεγραίων πεδίων, βορειοδυτικά της Νάπολης. Εικόνα με εικόνα, ο φωτογράφος και ο γεωγράφος αναζητούν τις παραμικρές ομοιότητες μεταξύ της αφήγησης του Ομήρου και των υποτιθέμενων τόπων των περιπετειών που περιγράφει. Ένα ταξίδι που θα ξεκινήσει στις αρχές Νοεμβρίου 1912 από το Σφαξ της Τυνησίας και θα τους οδηγήσει στην Ιθάκη, το νησιωτικό βασίλειο του Οδυσσέα στο Ιόνιο Πέλαγος.



Παλαοκαστρίτσα (Κέρκυρα- (Ελλάδα), 
ύφαλος και Σαν Άντζελο.
© Bibliothèque de Genève

Τα ερείπια ψηλά 
Κέρκυρα, Παλαιοκαστρίτσα. 
© Bibliothèque de Genève
 
Πύλος, κάτοικος (Ελλάδα).
© Bibliothèque de Genève

Λιμάνι του Ποτσουόλι (Ιταλία).
© Bibliothèque de Genève

Ωθούμενοι από την επιθυμία να δημοσιεύσουν τις ανακαλύψεις τους σε ένα μεγάλο εικονογραφημένο βιβλίο, οι Φρεντ Μπουασονά και Βικτόρ Μπεράρ επιχείρησαν να επιστρέψουν στην Τροία το 1913. Αλλά οι Βαλκανικοί Πόλεμοι και στη συνέχεια ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διέλυσαν τις τελευταίες τους ελπίδες. «Η θεωρία του Βικτόρ Μπεράρ παραμένει αναπόδεικτη σήμερα, καθώς βασίζεται σε χαμένα γραπτά», εξηγεί η Εστέλ Σοχιέ. «Αλλά αυτό που είναι συναρπαστικό στο ταξίδι τους είναι το πώς κατάφεραν να καταγράψουν, μέσω της φωτογραφίας, μια άλλη ιστορία της Μεσογείου: όχι αυτή των νικητών, αλλά αυτή των λαών που δεν άφησαν κανένα ίχνος».

Σχεδόν ξεχασμένη πλέον, αυτή η τρελή περιπέτεια θα επανεμφανιστεί από τις 20 Σεπτεμβρίου έως τις 30 Οκτωβρίου στο Σατό Λορέν στην Αγκντ, στο πλαίσιο του «Flow», ενός νέου καλλιτεχνικού ταξιδιού αφιερωμένου στη φωτογραφία και τις εικαστικές τέχνες σε εμβληματικούς χώρους πολιτιστικής κληρονομιάς στην Οξιτανία.


« L'Odyssée, la photographie, et la mémoire évanescent de la Méditerranée ».
CHÂTEAU LAURENS, AGDE (HÉRAULT). 



Nota bene


 *(1)Ο Φρεντ Μπουασονά (1858-1946), πρωτοπόρος της τεκμηριωτικής και της καλλιτεχνικής φωτογραφίας., ξεκίνησε την καριέρα του στο στούντιο της οικογένειάς του στη Γενεύη σαν πορτρετίστας, προτού διαφοροποιήσει τις δραστηριότητές του στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ταξίδεψε εκεί για πρώτη φορά το 1903 για να φωτογραφίσει τον Παρνασσό, κατόπιν αιτήματος ενός Άγγλου λόρδου. Στη συνέχεια, ολοκλήρωσε την πρώτη του αποστολή για τον Βικτόρ Μπεράρ -του οποίου θαύμαζε το τελευταίο έργο, Οι Φοίνικες και η Οδύσσεια (1902), ταξιδεύοντας στην Ιθάκη.

Τα επόμενα χρόνια, ο Μπουασονά έγινε ένας από τους σπουδαίους φωτογράφους της Ελλάδας, ανανεώνοντας την φωτογραφική του προσέγγιση κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του, εργαζόμενος κυρίως για αρχαιολόγους. Προσέφερε ξανά τις υπηρεσίες του στον Βικτόρ Μπεράρ, ο οποίος αποδέχτηκε την ιδέα ενός τεράστιου φωτογραφικού έργου γύρω από τη Μεσόγειο με τον Ελβετό, όταν έφυγε από τη θέση του στο Revue de Paris το 1911. Η αποστολή τους, που διήρκεσε αρκετούς μήνες, ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1912, σε ξηρά και θάλασσα, σε δύο στάδια.

* (2)Ο Βικτόρ Μπεράρ (1864-1931) είναι ο συγγραφέας μιας από τις σημαντικότερες μεταφράσεις της Οδύσσειας του Ομήρου, στα γαλλικά. Ελληνιστής και φιλόλογος, αλλά και καθηγητής γεωγραφίας και πολιτικός, πρότεινε μια νέα μετάφραση του ελληνικού κειμένου, προκειμένου να δώσει νέα πνοή στον μύθο, και πήρε σθεναρά το μέρος στην "ομηρική διαμάχη". Μελετώντας το ελληνικό κείμενο και αναλύοντας τα τοπωνύμια, με τη βοήθεια ενός έξυπνου παιχνιδιού αναλογιών, και παρατηρώντας τα μεσογειακά τοπία, προσπάθησε επί τρεις δεκαετίες να ανακαλύψει τις πηγές του Ομήρου, και ιδίως τους – πραγματικούς – χώρους που θα είχαν εμπνεύσει την ποίησή του.

Εμπνευσμένος από την εξαιρετική επιτυχία του Χάινριχ Σλήμαν στην αρχαιολογία, ανέλαβε να ανακαλύψει, μέσω αναπαράστασης των αρχαίων ναυτικών συνθηκών, τις ακτές της Μεσογείου που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας, ο ήρωας του Ομήρου, χρησιμοποιώντας για αυτό το δικό του πλοίο, ακολουθώντας τις υποδείξεις που δίνονται στην Οδύσσεια.

Η επιτόπια έρευνα που διεξάγει το 1912 με τον Ελβετό φωτογράφο Φρεντ Μπουασονά είναι ένα από τα στάδια αυτής της μακροχρόνιας αναζήτησης των οδυσσειακών ριζών, ανάμεσα στην επιστήμη και τη φαντασία, την ποίηση και τη γεωγραφία. Ήταν επίσης ένα από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να "αναβιώσουν" τον Όμηρο στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσω του κειμένου, του λόγου και της εικόνας.


 

επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton



Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)

 

7.9.25

signa temporum, ars temporis
για την κόκκινη μοτοσυκλέτα, το βραδινό λυκόφως, για τα σπίτια που αναπνέουν με έντονα χρώματα

1.30' διάβασμα

 

 

 

 

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

Όταν το λεωφορείο άφησε τον αυτοκινητόδρομο και μπήκε στους εσωτερικούς επαρχιακούς δρόμους, το φως είχε αρχίσει να πέφτει. Το σούρουπο δεν είναι απλώς μια ώρα της ημέρας είναι μια μεταβατική ζώνη, καθώς δεν είναι ούτε μέρα πια - ούτε νύχτα ακόμη, ένας χρόνος ενδιάμεσος όπου όλα μπορούν να ερμηνευτούν διαφορετικά. Είναι η στιγμή που το «πριν» και το «μετά» συναντιούνται, όπου η κίνηση και η στάση, η παρουσία και η απουσία, η αρχή και το τέλος, δεν είναι αντίθετα πλέον, αλλά γίνονται απόψεις της ίδιας εμπειρίας. 

Από το παράθυρο του λεωφορείου που εκινείτο, έβλεπα το πορτοκαλί του λυκόφωτος να απλώνεται παντού, και να γίνεται συνένοχος στη διάλυση της πραγματικότητας. Μεταβάλλεται, αλλοιώνεται, δημιουργεί ένα θέατρο σκιών όπου τα αντικείμενα δεν έχουν πια υλικότητα - ήταν σαν να αιωρούνταν, αιθέρια, με ασαφή σχήματα και χρώματα. Υπάρχει μόνο η αίσθηση, ένας παλμός φωτός που διασχίζει την αντίληψη.
 

 

Τα θολωμένα χρώματα των σπιτιών χορεύουν και λιώνουν σαν παστέλ στη βροχή. Κίτρινα που τρεμοπαίζουν, μπλε που ρέουν, πράσινα που ξεχύνονται από τα όρια τους. Και η ρευστότητα της κίνησης. Στη φωτογραφία αυτή η ασάφεια δεν είναι τεχνική επιλογή - είναι φιλοσοφική δήλωση. Είναι η γλώσσα της ενδοσκόπησης, ο τρόπος που δουλεύει η μνήμη: όχι με ακρίβεια και λεπτομέρειες, αλλά με συναίσθημα, όχι ευκρινώς, αλλά με την ποιητική αλήθεια της εμπειρίας. Εδώ, η φωτογραφία παύει να είναι τεκμήριο της πραγματικότητας και γίνεται όραμα. Τα όρια ανάμεσα στο όνειρο και την εμπειρία θολώνουν όπως τα σχήματα και τα χρώματα στον καμβά του αισθητήρα. 

 

Και νάτη! εκεί στο δρόμο, στον μάρτυρα περασμάτων, αυτόν που κρατάει μυστικά διαδρομών, μια μοτοσυκλέτα κατακόκκινη και ήσυχη. Παρόλο σταματημένη, παρασύρεται από τη ρευστότητα του χρόνου, γίνεται φάντασμα του εαυτού της, ίχνος που αφήνει η μνήμη στον αέρα. Η εικόνα αυτή αποτυπώνει όχι μια στιγμή στο μεταίχμιο του φωτός, αλλά την ίδια την ουσία της στιγμής - την φευγαλεότητά της, την αδυναμία μας να την κρατήσουμε. (Κ.Λ.)

 

📸© Κ.Λ.
all rights reserved
  

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved


📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

 

 

επιμέλεια-φωτογραφίες-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton


 

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
των εικόνων συμπεριλαμβανομένων (αυτούσιων ή τροποποιημένων), 
καθώς και η χρήση της βασικής σύλληψης του έργου, 
των προτεινόμενων σαφών εικαστικών λύσεων, 
όσο και των επιμέρους (σε χώρο και έννοια) ιδεών. 

 

29.8.25

signa temporum, ars temporis
οι περίκλειστοι κήποι κάποιας μικρής οδού Δελφών

2' διάβασμα

 

 

 

 

📸© Κ.Λ.
all rights reserved


Άλλοι αντίλαλοι, επιβλητικοί, αόρατοι, κατοικούν στον κήπο, έγραφε πριν χρόνια ο Τ. Σ. Έλιοτ, προσκαλώντας μας να τους ακολουθήσουμε, γιατί ο παρελθών και ο μέλλων χρόνος δείχνουν πάντοτε το παρόν. 


📸© Κ.Λ.
all rights reserved

Κοιτάς τον τοίχο απ' έξω, μόνο το τελείωμά του βλέπεις από εδώ κάτω -και μερικά κλαριά. Μπορείς μόνο να νιώσεις το φως που μπαίνει και να φανταστείς πως στην άλλη πλευρά αυτού του τοίχου υπάρχουν μικροί κήποι περίκλειστοι, εσωτερικοί και εσωστρεφείς. Γαλήνιοι κρυφοί μικρόκοσμοι, μυθικοί και μαγεμένοι, σπαρμένοι με εκπλήξεις και θαυματουργίες. Απομονωμένοι από το περιβάλλον τους με τη στενή τους διαμόρφωση, οι κήποι αυτοί γίνονται ζωντανοί χαρακτήρες διαφορετικών μεγεθών και διαθέσεων: άλλοτε κραυγαλέοι και υπερβολικοί, άλλοτε περιορισμένοι και λιτοί. Σε ένα είδος ονειρικής παρειδωλίας, αυτά τα δείγματα της φύσης αποκτούν προσωπικότητα και μας δίνουν μια γεύση από τη ζωή των κατοικούντων. 

Συμβολίζουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και σηματοδοτούν τη μεταμόρφωση μέσω της ευαλωτότητας, ενώ παράλληλα διατηρούν μια αίσθηση προσωπικού χώρου.
Εκεί που οι πραγματικότητες εισβάλλουν η μία στο έδαφος της άλλης, εκεί που εκβάλουν τα ρυάκια των αναμνήσεων και των παρορμήσεων, ένα φορτισμένο λόκους κρησφύγετο και τόπος απόσυρσης. Εκεί που οι λέξεις  αλληλεπιδρούν με αυτό που δεν μπορεί να λεχθεί, εκεί που προκύπτουν συνομιλίες άλλου είδους - ακόμη και συγκρούσεις - καθώς από τη μια πλευρά υπάρχει το αδιαμφισβήτητο, το αρχέγονο και το ανεφάρμοστο και από την άλλη, το διαμεσολαβημένο, εξορθολογισμένο και παρατηρούμενο - ελκόμενα το ένα προς το άλλο σε αυτόν τον οριοθετημένο χώρο, τον επεξεργασμένο μέσω νοητικών εξωραϊστικών επεμβάσεων σε αυτές τις κατακερματισμένες αναμνήσεις.
Είναι το σημείο όπου ο παρατηρητής κινείται μεταξύ της κίνησης και της στάσης, μεταξύ του διαχωρισμού και της ένωσης, μεταξύ του τι είναι πραγματικό και του τι είναι εφικτό, μεταξύ του ορατού και του αληθινού. Πρόκειται για μια κίνηση προς μια απίθανη σύνθεση της αφύπνισης της ζωής και της φαντασίας... γιατί η φαντασία συντίθεται από γνωστά υλικά και δεδομένες πληροφορίες οι οποίες αναδιατάσσονται ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός, τις επιρροές του, τις γνώσεις, τη διορατικότητά του. 

Από αυτή την άποψη, η μια φωτογραφία οριοθετεί (και αποτελεί) την περιοχή, τον τόπο και ένα φανταστικό πεδίο, όπου τα παράδοξα, πολιτιστικοί μύθοι, προσωπικές εικόνες και απροσδόκητες αντιπαραθέσεις μπορούν να συνυπάρξουν. (Κ. Λ.) 

 

📸© Κ.Λ.
all rights reserved


📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved


📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved

📸© Κ.Λ.
all rights reserved
 
📸© Κ.Λ.
all rights reserved



επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton



Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
των εικόνων συμπεριλαμβανομένων

15.8.25

signa temporum, ars temporis

3' διάβασμα

 

 

 

Οι σκοτεινές φιγούρες των Έρικ και Έλιοτ Χιμένες αποτελούν μια πύλη προς τις παραδόσεις και την ιστορία 

 

 

© Erick and Elliot Jiménez
 

Η φωτογραφία υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα το αουτσάιντερ του κόσμου της τέχνης. Αυτό συχνά αποδίδεται στη μηχανική της φύση, στην αντίληψη ότι δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο και στην αδυναμία της να δημιουργήσει μια αύρα σε σύγκριση με τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Ωστόσο το έργο των Έλιοτ και Έρικ Χιμένες — δύο Κουβανοαμερικανών πρώτης γενιάς που είναι δίδυμοι — αντικρούει αυτούς τους περιορισμούς, και αντ' αυτού προσκαλεί τον θεατή σε έναν μυστικιστικό κόσμο σύνθετων εικόνων.

Τα δύο αδέλφια ανακάλυψαν τη φωτογραφία στα 15 τους, όταν απέκτησαν την πρώτη τους φωτογραφική μηχανή, και δεν έχουν αποκλίνει από τότε. «Δεν είχαμε εύκολη παιδική ηλικία», λέει ο Έλιοτ. «Η φωτογραφία άλλαξε την οπτική μου για τον κόσμο και μου έδωσε κάτι να κρατηθώ — κάτι για το οποίο θα ενθουσιαζόμουν και έναν τρόπο να εκφραστώ. Μπορεί να ακούγεται δραματικό, αλλά ήταν ένα απελευθερωτικό ταξίδι και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό.» Ενώ το φωτογραφικό δίδυμο ξεκίνησε αρχικά την καριέρα του ξεχωριστά, δεν τους πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν ότι ίσως ήταν πιο αποτελεσματικοί μαζί.
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από τον κλάδο της μόδας και της διαφήμισης, και συνεχίζεται με τα διακοσμητικά και εντυπωσιακά στοιχεία της δουλειάς τους να τους ακολουθούν έκτοτε. Τα θέματά τους έχουν συχνά ένα στήσιμο και μια αμφίεση που θυμίζει μορφές του δυτικού καλλιτεχνικού κανόνα και η ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε φωτογραφίας αναδίδει τον εντυπωσιακό χαρακτήρα της φωτογραφίας μόδας. «Πάντα αισθανόμαστε ότι ταίριαζε απόλυτα με εμάς και αυτό το μέσο μας έχει δώσει την απίστευτη ευκαιρία να πλοηγηθούμε αβίαστα ανάμεσα σε δύο αυτά δημιουργικά πεδία», αναφέρουν.



© Erick and Elliot Jiménez

© Erick and Elliot Jiménez

Συνολικά, ο Έρικ και ο Έλιοτ έχουν δημιουργήσει έναν μοναδικό κόσμο που έχει διαμορφωθεί από την χρόνια έκθεση σε εικόνες, από τα βιτρώ παράθυρα και τα εμβληματικά αγάλματα της Καθολικής Εκκλησίας, μέχρι φωτογραφικά έργα που έβρισκαν σε βιβλία και στο διαδίκτυο. Τώρα, ως δημιουργοί, στοχεύουν να δώσουν την αίσθηση ότι υπάρχει ένας πίνακας πίσω από κάθε φωτογραφία που τραβούν. «Πειραματιζόμαστε με διάφορες τεχνικές, προσαρμόζοντας τους χρόνους έκθεσης, τη σκηνοθεσία και τη ζωγραφική σώματος για να ενισχύσουμε την έννοια της συγχώνευσης της φωτογραφίας με τη ζωγραφική», λένε. Η αίσθηση ενός κατασκευασμένου κόσμου μυστηρίου και συμβολισμού είναι δύσκολο να αγνοηθεί, και είναι ένας κόσμος που όχι μόνο μοιράζονται ως δίδυμοι, αλλά και ως ένα ντουέτο που συνδυάζει στυλ τέχνης, ιστορίας και προοπτικών που συχνά θεωρούνται ότι βρίσκονται σε αντίθετα άκρα.



© Erick and Elliot Jiménez

© Erick and Elliot Jiménez

Το στυλ τους είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Τα θέματα παραμένουν ανώνυμα, καθώς μόνο τα μάτια έρχονται στο προσκήνιο, λειτουργώντας ως παράθυρο στην ψυχή των χαρακτήρων. «Έχουμε αφαιρέσει κάθε διακριτικό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να αποκαλύψει την ταυτότητα του ατόμου, διασφαλίζοντας ότι ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί και να δει τον εαυτό του στις δημιουργίες μας», μας λένε. «Στόχος μας είναι να έλξουμε τους θεατές με μια προσωπική σύνδεση, δεν χρειάζεται να γνωρίζετε για το Λουκουμί ή για εμάς για να εκτιμήσετε το έργο. Είναι ένα μέρος όπου η γοητεία της ανωνυμίας γίνεται μια ισχυρή δύναμη», προσθέτουν.

 

© Erick and Elliot Jiménez

© Erick and Elliot Jiménez
 

Πράγματι, παρουσιάζουν ένα Το εντελώς νέο σώμα έργου που παρουσιάζουν είναι εμπνευσμένο από την πνευματική παράδοση του Λουκουμί (επίσης γνωστή ως Σαντερία)—μια συγκρητιστική* Αφρο-Καραϊβική θρησκεία που αναδύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Κούβα συνδυάζοντας στοιχεία της Γιορούμπα, του Καθολικισμού και του Πνευματισμού—και από το σημαίνον κείμενο της Λυδίας Καμπρέρα, El Monte. Πρώτη φορά δημοσιευμένο στην Κούβα το 1954, το El Monte είναι μια θεμελιώδης μελέτη των Αφροκουβανικών θρησκειών που μεταφράστηκε στα αγγλικά για πρώτη φορά το 2023, διευρύνοντας σημαντικά την πρόσβαση στις απόψεις του για τις πνευματικές πρακτικές της Καραϊβικής. Αυτή η έκθεση αναδεικνύει την δίπολη ανατροφή των δίδυμων Χιμένες ως Κουβανοαμερικανών που μεγάλωσαν στην παράδοση Λουκουμί.

 


© Erick and Elliot Jiménez

Σουρεαλιστικοί, μεγαλοπρεπείς και στοιχειώδεις, οι πρωταγωνιστές του δίδυμου εμφανίζονται σαν σε ένα χρονικό μεσοδιάστημα, παγιδευμένοι κάπου ανάμεσα στο ιερό και το σύγχρονο. Μαζί, το έργο τους μεταφέρει τον θεατή σε έναν φανταστικό κόσμο που επιδιώκει να συμφιλιώσει την διαπολιτισμική μεταμόρφωση της παιδικής τους ηλικίας και να προσφέρει έναν νέο τρόπο θέασης της πολιτισμικής υβριδικότητας.


* Συγκρητιστική θρησκεία είναι μια θρησκεία που προκύπτει από την ανάμειξη ή τη σύνθεση διαφορετικών θρησκειών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.


Pérez Art Museum Miami
August 28, 2025 – March 22, 2026



επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton



Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)


 

23.7.25

σκηνές από τη ζωή στις παραλίες της Καλιφόρνιας

3' διάβασμα 

 

 

 

 

 Για πρώτη φορά παρουσιάζονται σε έκθεση, που φιλοξενείται στο μουσείο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Κονέκτικατ, φωτογραφίες του Τοντ Παπατζόρτζ που τραβήχτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα και απεικονίζουν λουόμενους στο Λος Άντζελες.



ο Τοντ Παπατζόρτζ στην παραλία Ερμόζα, 1978
© Tod Papageorge

Ο Ελληνοαμερικανός Τοντ Παπατζόρτζ είναι ένας από τους πρώτους συμμετέχοντες στην αμερικανική σχολή της φωτογραφίας δρόμου, που η πορεία του τον οδήγησε από τους δρόμους της Νέας Υόρκης στις πρωτεύουσες της Ευρώπης, από την ασπρόμαυρη στην έγχρωμη και από τις μικρές στις μεσαίου μεγέθους φωτογραφικές μηχανές. Στο επίκεντρο της τέχνης του (αν όχι της ζωής του) βρίσκεται το ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει μια φωτογραφία εξαιρετική, ακόμη και όταν ο ίδιος δεν χρησιμοποιεί τίποτα περισσότερο από την άμεση παρατήρηση του κοινού, φυσικού μας κόσμου στην προσπάθειά του να ανιχνεύσει μια αποκαλυπτική στιγμή.
«Φανταστείτε να την αντικρίζετε για πρώτη φορά, την παραλία, την παραλία της Καλιφόρνιας, την παραλία της Καλιφόρνιας με υπέροχο φως: αυτό είναι το δεδομένο. Το οποίο περιλαμβάνει πολλά. Αλλά δεν λαμβάνω αυτό το δώρο περιμένοντας κάτι συγκεκριμένο από αυτό. Δεν έχω καμία εικόνα γι' αυτό. Ξέρω απλώς αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσω ότι θα είναι μια διαδικασία γεμάτη απόλαυση. Γιατί όσο σκληρή κι αν είναι η δουλειά, είναι ευχαρίστηση. 
Είναι η ευχαρίστηση της ζωής μου να φτιάχνω φωτογραφίες.»


© Tod Papageorge

Το 1975, διέσχισε τη χώρα σε ένα ταξίδι που θα τον έφερνε στις χρυσές ακτές της Καλιφόρνιας. Λουσμένος στις λαμπρές ακτίνες του ήλιου, που αστράφτουν πάνω στα κύματα του νερού και την λεία σάρκα, αυτό που αναφέρει στο Core Curriculum το δοκίμιό του για τον Ρόμπερτ Άνταμς σαν 'ανελέητο' φως, άρχισε να τραβάει τις πρώτες του φωτογραφίες με μηχανή μεσαίου μεγέθους. «Ήλπιζα να περιγράψω την ομορφιά του φωτός και τον αισθησιασμό των φυσικών σωμάτων στην παραλία», λέει. «Είναι η ίδια φωτογραφική μηχανή που χρησιμοποίησα λίγα χρόνια αργότερα για να φωτογραφίσω στο Studio 54, για τους ίδιους περίπου λόγους - όλα αυτά εμπνευσμένα από τον σπουδαίο φωτογράφο Μπρασάι, την αναδρομική έκθεση του οποίου είχα δει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης το 1968».
Οι φωτογραφίες του Παπατζόρτζ από τις παραλίες του Λος Άντζελες (μια σειρά φωτογραφιών ηλικίας 40 ετών που μοιάζουν όμως εκπληκτικά επίκαιρες) συνυφαίνουν την ανεμελιά της νεότητας και τη διαχρονικότητα της φύσης. Σε τυχαίες ομάδες, τα εικονιζόμενα άτομα συνθέτουν ασυνείδητα τους εαυτούς τους σε ξεχωριστά tableaux. Ένας νεαρός άνδρας, μαυρισμένος και γυμνασμένος, υψώνεται πάνω από το έδαφος σαν άγαλμα. Μια κοπέλα με ένα λουλούδι στα μαλλιά χτενίζει τρυφερά τα μαλλιά του φίλου της. Μια ομάδα νεαρών σέρφερς που πηγαίνουν στα κύματα οργανώνονται σαν παπάκια που κατευθύνονται σε μια λίμνη.



παραλία Μανχάταν, 1981
© Tod Papageorge

Μαλιμπού, 1975
© Tod Papageorge

Μαλιμπού, 1975
© Tod Papageorge

Ενώ οι υψηλού τόνου ασπρόμαυρες εικόνες παραπέμπουν στην τρυφερή ουτοπία μιας Εδεμικής επικράτειας, όπου τα προσχήματα της κοινωνικής υπόστασης απογυμνώνονται σαν περιττά στρώματα ρούχων, ο ίδιος αισθάνεται την αμεσότητα της εικόνας που υπογραμμίζει την περίεργη φύση της φωτογραφίας. «Ήμουν εκεί και έκανα τις φωτογραφίες, αλλά με κάποιο τρόπο είναι κάπου ενσωματωμένες στη φυσιολογική μου μνήμη, ώστε να αισθάνομαι ότι τραβήχτηκαν χθες», λέει. «Κοιτάζω αυτές τις φωτογραφίες και είναι ζωντανές. Είναι πολύ φυσικές με αυτή την έννοια για μένα- δεν είναι το παρελθόν. Είναι ακριβώς όπως όταν διαβάζω τον Τσώσερ: δεν είναι το παρελθόν*».

 

* (Σ.τ.Μ. πιθανώς αναφέρεται στη διαρκή σημασία και επιρροή των έργων του Τζέφρι Τσώσερ, ιδίως των «Ιστοριών του Καντέρμπουρυ».)



© Tod Papageorge

© Tod Papageorge

Λος Άντζελες, 1981
© Tod Papageorge

παραλία Ζούμα, Μαλιμπού, 1978
© Tod Papageorge

«Νομίζω ότι ένα μέρος αυτού που αφορούν αυτές οι εικόνες είναι η διαφορά μεταξύ των προκαταλήψεών μας για έναν τόπο και του τι αποδεικνύεται ότι είναι, όταν φτάνουμε εκεί. Η περιγραφή ενός θέματος και, ταυτόχρονα, η επινόησή του, είναι μια διπλή πρόθεση εκ μέρους του φωτογράφου, την οποία θα έπρεπε να έχουμε συνηθίσει πια όταν κοιτάμε φωτογραφίες. Με αυτές τις εικόνες, εργάστηκα με την πεποίθηση ότι όσο πιο κοντά έρχομαι στην περιγραφή της κυριολεκτικής φύσης του τόπου και των ανθρώπων που φωτογράφιζα, τόσο πιο αναπάντεχες θα ήταν οι εικόνες, ενώ παράλληλα θα μετέτρεπα την περιστασιακή, μη συνειδητή φυσική υπόσταση αυτών των παραθεριστών σε ηχηρή μορφή και νόημα.»

Όπως κάθε μεγάλη τέχνη, οι φωτογραφίες του Παπατζόρτζ αποτυπώνουν και υπερβαίνουν την εποχή στην οποία δημιουργήθηκαν, δεν αλλάζουν ποτέ, αλλά εξακολουθούν να μιλούν στο σήμερα μέσα από την αριστοτεχνική μελέτη της απόλαυσης της ελευθερίας και του ελεύθερου χρόνου.


Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Κονέκτικατ
26 Ιουνίου – 12 Οκτωβρίου, 2025


Nota bene
Πέρα από τη φωτογραφία ο Παπατζόρτζ υπήρξε καθηγητής και Διευθυντής Μεταπτυχιακών Σπουδών Φωτογραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Γέιλ από το 1979-2013, καθοδηγώντας πολλούς μελλοντικούς φωτογράφους και εκπαιδευτικούς τέχνης, ενώ 39 από τους μαθητές του έλαβαν υποτροφίες Γκούγκενχαϊμ, ένα σημαντικό δείγμα επιτυχίας στον κόσμο της τέχνης και της φωτογραφίας.

 

 

επιμέλεια-κείμενο: Κάππα Λάμδα
© periopton



Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)