2.30' διάβασμα
 |
| © Γκέρχαρντ Ρίχτερ, 'September' (2005), MoMA |
"Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι η Αμερική εφηύρε το μέλλον. Νιώθουμε άνετα με το μέλλον, είμαστε οικείοι με αυτό. Όμως, υπάρχουν ανησυχίες τώρα, σε μικρό και μεγάλο βαθμό, μια αλυσίδα αναθεωρήσεων. Πού ζούμε, πώς ταξιδεύουμε, τι σκεφτόμαστε όταν κοιτάμε τα παιδιά μας. Για πολλούς ανθρώπους, το γεγονός άλλαξε τον πυρήνα της πλέον καθημερινής στιγμής."
Πολλά πράγματα έχουν τελειώσει. Η αφήγηση τελειώνει στα συντρίμμια και μένει σε εμάς να δημιουργήσουμε την αντι-αφήγηση.
Υπάρχουν εκατό χιλιάδες ιστορίες που διασταυρώνονται στη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον και τον κόσμο. Πού ήμασταν, ποιους γνωρίζουμε, τι έχουμε δει ή ακούσει. Υπάρχουν τα ραντεβού των γιατρών που έσωσαν ζωές, τα κινητά τηλέφωνα που χρησιμοποιήθηκαν για να αναφέρουν τις αεροπειρατείες.
Ιστορίες που παράγουν άλλες και ανθρώπους που τρέχουν βόρεια έξω από το βουητό, τον καπνό και τη στάχτη. Άνδρες που έτρεχαν με κοστούμια και γραβάτες, γυναίκες που είχαν χάσει τα παπούτσια τους, αστυνομικοί που έτρεχαν μακριά από την κατακρήμνιση όλου αυτού του υπερυψωμένου χάλυβα.
Οι άνθρωποι που τρέχουν για να σωθούν είναι μέρος της ιστορίας που μας έχει απομείνει.
Υπάρχουν ιστορίες ηρωισμού και συναντήσεις με τον τρόμο. Υπάρχουν ιστορίες που έχουν σαν κατακλείδα τον φωτεινό δακτύλιο της σύμπτωσης, της μοίρας ή του προαισθήματος. Μας οδηγούν πέρα από τους σκληρούς αριθμούς των νεκρών και των αγνοουμένων και μας δίνουν μια ματιά στην εξυψωμένη ύπαρξη. Για εκατό αυθαίρετα νεκρούς, πρέπει να βρούμε έναν άνθρωπο που σώθηκε από μια έκλαμψη πρόγνωσης. Υπάρχουν καταστάσεις που μας ανατριχιάζουν και μας προκαλούν δέος.
Δύο γυναίκες σε δύο αεροπλάνα, οι καλύτερες φίλες, που πεθαίνουν μαζί και χώρια, στον Πύργο 1 και στον Πύργο 2. Ποια ζοφερή επική τραγωδία θα μπορούσε να αντέξει το βάρος μιας τέτοιας αντιπαράθεσης; Αλλά μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε ποια συμμετρία, σκοτεινή και συγκινητική ταυτόχρονα, παίρνει τη μία φίλη και χαρίζεται στη θλίψη της άλλης;
Ο αδελφός μιας από τις γυναίκες εργαζόταν σε έναν από τους πύργους. Κατάφερε να γλιτώσει.
Στο Γιούνιον Σκουέρ Παρκ, περίπου δύο μίλια βόρεια του τόπου της επίθεσης, τα αυτοσχέδια μνημεία είναι ένα άλλο μέρος της αντίδρασής μας. Οι σημαίες, τα παρτέρια και τα αναθηματικά κεριά, ο στύλος με τα χάρτινα αεροπλάνα, τα αποσπάσματα από το Κοράνι και τη Βίβλο, τα γράμματα και τα ποιήματα, ο χάρτινος Τζον Γουέιν, οι παιδικές ζωγραφιές των Δίδυμων Πύργων, οι ζωγραφισμένες στο χέρι πινακίδες για δωρεάν αγκαλιές, δωρεάν χάδια στην πλάτη, τα γκράφιτι αγάπης και ειρήνης στο ψηλό άγαλμα του ιππέα.
Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες αγνοουμένων, μερικές από τις οποίες συνοδεύονται από λίστες χαρακτηριστικών αναγνώρισης. (Άντρας με τατουάζ πάνθηρα, πάνω δεξιά στο χέρι.) Υπάρχει ο σαξοφωνίστας, που παίζει χαμηλόφωνα. Υπάρχει η γλυπτή σημαία από κυματιστό χαλκό και αλουμίνιο, μήκους έξι μέτρων, με δύο νέους ανθρώπους να φροντίζουν ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες του έργου.
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι επισκέπτες του πάρκου. Τα εκθέματα που εκτίθενται αντιπροσωπεύουν τη συμβολή πολλών πολιτιστικών ρευμάτων, πατριωτικών και πολυθρησκευτικών και ρετρό χίπικων. Οι επισκέπτες κινούνται αθόρυβα μέσα στα αιωρούμενα αρώματα από κερί, τριαντάφυλλα και αναθυμιάσεις λεωφορείων. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αυτό το γλυκό απόγευμα, και στις φωνές τους, στον τρόπο τους, στα ρούχα τους και στο χρώμα του δέρματός τους αναπαράγουν το μείγμα που βλέπουμε στα φωτοτυπημένα πρόσωπα των αγνοουμένων.
Για τα επόμενα πενήντα χρόνια, άνθρωποι που δεν βρίσκονταν στην περιοχή όταν έγιναν οι επιθέσεις θα ισχυρίζονται ότι ήταν εκεί. Με τον καιρό, κάποιοι από αυτούς θα το πιστέψουν. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι έχασαν φίλους ή συγγενείς, αν και δεν το έκαναν.
Αυτή είναι επίσης η αντι-αφήγηση, μια σκιώδης ιστορία ψεύτικων αναμνήσεων και φανταστικών απωλειών.
Το διαδίκτυο είναι μια αντι-αφήγηση, η οποία διαμορφώνεται εν μέρει από φήμες, φαντασία και μυστικιστική αντήχηση.
Τα κινητά τηλέφωνα, τα χαμένα παπούτσια, τα μαντήλια κρατημένα σφιχτά πάνω στα πρόσωπα ανδρών και γυναικών που τρέχουν. Οι χαρτοκόπτες και οι πιστωτικές κάρτες. Τα χαρτιά που ανάβλυζαν από τους πύργους και κατέληγαν πέρα από το ποτάμι στις αυλές του Μπρούκλιν: αναφορές κατάστασης, βιογραφικά σημειώματα, έντυπα ασφάλισης. Φύλλα χαρτιού που σφηνώθηκαν στο τσιμέντο, σύμφωνα με μάρτυρες. Χαρτιά που σκίστηκαν από λάστιχα φορτηγών, και κόλλησαν εκεί. (μτφρ. Κ. Λ.)
ⓘ η μετάφραση είναι πρωτότυπη και υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα
Nota bene
Απόσπασμα από το διήγημα: «Στα ερείπια του μέλλοντος»,
© Don DeLillo 2001
δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά
στο τεύχος Δεκεμβρίου 2001 του Harper's Magazine.
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
© periopton
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
