Μην Ταΐζετε Τα Περιστέρια

1.30' διάβασμα

Η νικήτρια του BAFTA 2022 για μικρού μήκους ταινία του Αντονίν Νίκλας, 'Μην Ταΐζετε Τα Περιστέρια', είναι μια εκπληκτική ταινία κινουμένων σχεδίων για μια ομάδα αγνώστων σε μία μελαγχολική αίθουσα αναμονής κάποιου σταθμού λεωφορείων που βιώνουν μια συλλογική στιγμή φυσικής μαγείας. Συνδυάζει αρμονικά δισδιάστατους χαρακτήρες σχεδιασμένους στο χέρι, τοποθετημένους σ ένα λεπτομερώς κατασκευασμένο σκηνικό και κινούμενους με την τεχνική του stop motion, αποτυπώνοντας τόσο τη νοσταλγική ευαισθησία των παρευρισκόμενων όσο και την απτική λεπτομέρεια του εγκαταλελειμένου περιβάλλοντός. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι ο Νίκλας δημιούργησε αυτή τη μικρού μήκους ταινία ως αρχάριος δημιουργός κινουμένων σχεδίων. Ολοκλήρωσε την ταινία στο πλαίσιο των σπουδών του στη National Film and Television School, όπου καλλιέργησε τις δεξιότητές του ως καλλιτέχνης, ένα δύσκολο επίτευγμα δεδομένου ότι όταν ξεκίνησε τις σπουδές του εκεί δεν μπορούσε σχεδόν να ζωγραφίσει – τουλάχιστον σε επίπεδο που να τον ικανοποιεί!

Είναι 2 η ώρα τα ξημερώματα σε έναν θλιβερό σταθμό λεωφορείων σαν όλους τους άλλους. Μια ομάδα κουρασμένων και μοναχικών ταξιδιωτών περιμένει το τελευταίο λεωφορείο. Κάπως έτσι, σε αυτό το κρύο και καταθλιπτικό μέρος, οι αληθινοί αφέντες του χώρου, τα περιστέρια, καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή τους και να δημιουργήσουν αρμονία.

Συναρπαστικό σε κάθε του πτυχή, από τη μουσική μέχρι τους δισδιάστατους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα, ξημερώματα σε έναν απρόσωπο σταθμό λεωφορείων (στο στοιχείο μου). Αλλά οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι τα περιστέρια· ως φύλακες του τόπου, ως επιτηρητές των ανθρώπων που περιμένουν το λεωφορείο τους, ως ιδιοκτήτες του σταθμού.

Μετά η ακριβής οριοθέτηση των χαρακτήρων ως διακριτών τύπων:
Ένας μεθυσμένος Μπάτμαν, ένας άντρας και η γάτα του, η σεβάσμια κυρία και η μητέρα που ασχολείται περισσότερο με τα σνακ και το κινητό της παρά για το μωρό της, ένας γυμνασμένος άντρας, πολύ ευγενικός, ο ηχοφοβικός κύριος, ο μυστηριώδης ο άνθρωπος "κουκούλι", ο επιστάτης (η σκηνή με τη σακούλα σνακ είναι από τις πιο ρεαλιστικές) και... το τέλος της αναμονής.