2' διάβασμα
 |
| η Αγκάτ Γκαγιάρ |
Η Αγκάτ Γκαγιάρ (1941-2025) ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία στον κόσμο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, γνωστή για την ίδρυση της πρώτης γκαλερί αφιερωμένης αποκλειστικά στη φωτογραφία στη Γαλλία. Άνοιξε την ομώνυμη γκαλερί το 1975 στη συνοικία Μαρέ του Παρισιού, μια τολμηρή κίνηση που συνέβαλε σημαντικά στην αναγνώριση και τη νομιμοποίηση της φωτογραφίας ως μορφή τέχνης.
 |
| η Αγκάτ Γκαγιάρ μπροστά στη γκαλερί μαζί με τον φωτογράφο Μπερνάρ Φωκόν. Πίσω από το παράθυρο βρίσκεται ο Κριστιάν Καγιόλ, κριτικός φωτογραφίας της Libération. Φωτογραφία του Ζαν-Κλοντ Λαρριέ, τραβηγμένη το 1979 |
Ο φίλος της, φωτογράφος Φρανσουά Ντελεμπέκ έγραψε αυτό το όμορφο αποχαιρετιστήριο κείμενο.
Η Aγκάτ Γκαγιάρ έχει περάσει στο μετέωρο των φωτογραφιών που υπερασπίστηκε με τόση θέρμη και ευθύτητα.
Την Παρασκευή, 13 Ιουνίου, στις 20:23, έλαβα ένα γραπτό μήνυμα από την Εγκλαντίν Σαρμπονιέ, την κόρη της, που με ενημέρωνε για τον θάνατο της Αγκάτ στο νοσοκομείο της Ναρμπόν, όπου βρισκόταν σε ανακουφιστική φροντίδα μετά από πνευμονική εμβολή.
Ήταν άρρωστη εδώ και αρκετό καιρό. Την είχα επισκεφθεί στο νοσοκομείο Τενόν στο Παρίσι, όπου δεν είχε χάσει καθόλου από την ενέργειά της, απευθυνόμενη στο ιατρικό προσωπικό, το οποίο ήταν πολύ συγκρατημένο σχετικά με την κατάστασή της.
Τον περασμένο Νοέμβριο, η Σιμόν Κλάιν και εγώ συνεργαστήκαμε για να δημιουργήσουμε ένα είδος απογραφής της προσωπικής της συλλογής φωτογραφιών, που έχει αποκτήσει απευθείας από καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Μερικά διαχρονικά αριστουργήματα κοσμούσαν τους αναγκαία γκρίζους τοίχους του διαμερίσματός της απέναντι από τη γκαλερί.
Τόλμησα να την πλησιάσω στην Αρλ το 1980 και εκείνη με παρότρυνε να έρθω στην γκαλερί εκείνο το φθινόπωρο. Έκανα εκθέσεις στο χώρο της το 1982, το 1985 και το 1990.
 |
| Ο Αντρέ Κερτέζ και η Αγκάτ Γκαγιάρ στην Αρλ, 1979 © Γιαν Μορβάν |
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ευγλωττία της, την ειλικρίνειά της, το άνοιγμά της, τις ξεκάθαρες θέσεις της, ενίοτε εντυπωσιακές, αλλά και τόσο προσωπικές, γι' αυτή την πρωτοπόρο και ένθερμη προστάτιδα της φωτογραφίας.
Τη βλέπω να κινείται με πάθος και θαυμασμό στους διαδρόμους της Βίλα Μέντιτσι στη Ρώμη ή στο Μπομαρζό το 1984, όπου, ως μόνιμος κάτοικος, την είχα προσκαλέσει.
Ή να συζητά, ως ακτιβίστρια της φεμινιστικής τέχνης, με τη Μαρί-Κλοντ Μπο, τότε διευθύντρια του Ιδρύματος Καρτιέ (στο Jouy-en-Josas) το 1985, στην οποία την είχα συστήσει και η οποία ήθελε να ηγηθεί του κόσμου της φωτογραφίας.
Τα εγκαίνια που σφύζουν από κόσμο, τον οποίο έχει συλλάβει το οξυδερκές μάτι της Ιβέτ Τροϊσπού... Ο Ερβέ Γκιμπέρ, υπέρμαχος της μετριοπάθειας, των μυστικών και των ψιθυριστών εξομολογήσεων, που προτιμάει τα απομακρυσμένα δείπνα μας με την Αστριντ, τη σύζυγό μου, και τον Ματιέ Λιντόν, και φυσικά τον Ραλφ Γκίμπσον, τον απροσμέτρητα πιστό υποστηρικτή.
Αυτή είναι η εποχή του Μπερνάρ Φωκόν, της Έρικα Λενάρντ, του Μπιλ Μπραντ, του Καρτιέ Μπρεσόν φυσικά, του Εντουάρ Μπουμπά και τόσων άλλων.
Οι παθιασμένες συζητήσεις με τον Κριστιάν Καγιόλ, ο Ζαν-Φιλίπ Σαρμπονιέ που εισβάλλει στη γκαλερί, η εκδηλωτική Αγκάτ που κάθεται στο καλοριφέρ, με την τσαγιέρα σε απόσταση αναπνοής...
Πιο πρόσφατα, με την πάντα αιχμηρή ματιά της και τα ενίοτε καυστικά λόγια της, της άρεσε να υποστηρίζει νέα ταλέντα όπως ο Ζαν-Φρανσουά Σπρικιγκό.
Ευχαριστώ, Αγκάτ.
Φρανσουά Ντελεμπέκ
επιμέλεια-μετάφραση: Κάππα Λάμδα
© periopton
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας
η καθ' οιονδήποτε τρόπο χρήση/αναπαραγωγή/ιδιοποίηση
του παρόντος άρθρου (ολόκληρου ή αποσπασμάτων)
πηγή: eye of photography
